And we can learn to love again ...: 2013

środa, 3 kwietnia 2013

UWAGA

Zapraszam Was robaczki na mojego nowego bloga!

http://fucking-big-love.blogspot.com/

3majcie sie <3

sobota, 16 marca 2013

Rozdział 2

Jechaliśmy w ciszy samochodem z chłopakami, którzy wydają mi się co najmniej dziwni.

Miałam jakieś dziwne przeczucie, wiadomo mogłam się mylić ale skąd oni się tak nagle pojawili? Nie dawało mi to pokoju, musiałam się o to zapytać.

- Skąd wiedzieliście, że tu jesteśmy? Nikt nie jeździ tą drogą, to droga prywatna – powiedziałam spoglądając na półprofil bruneta.

Na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek, który skierował do blondyna.

- Czuć Was na kilometr. Tak racja to droga prywatna która należy do nas – odpowiedział.

- Czuć? – zmarszczyłam czoło- Do Was?

- Było Was po prostu słychać. Swoją drogą macie szczęście, że jechaliśmy tu inaczej nie wiadomo co by się z Wami stało.

- Dajesz mi do zrozumienia, że jest tutaj … niebezpiecznie?

- W sumie, delikatnie mówiąc to można to tak nazwać. A Czy Ty w ogóle musisz zadawać tyle pytań? – odwrócił twarz w moją stronę i powiedział stanowczym tonem.

- Nie no spoko, już się zamykam – opadłam na oparcie fotela i zerknęłam na Celine, która bacznie wpatrywała się w krajobraz za szybą.

- Co pisze na tym znaku? – zapytała Cel, wskazując na znak drogowy który właśnie mijaliśmy.

- Dolina Gerritsen – odparł blondyn.

- To tutaj mieszkacie?

- Taa ..- brunet wybuchnął niekontrolowanym śmiechem.

Poszłam w ślady siostry i również zaczęłam patrzeć za szybę. Wpatrywałam się w doline w która właśnie wjechaliśmy. Patrzyłam na dachy co najmniej tuzina domków. Z zadnego komina nie unosił się dym.

- Nie widzę żadnych oznak życia – szepnęłam do siostry , która mnie zignorowała.

Nagle poczułam jak samochód się zatrzymuje.

- Dotarliśmy – powiedział blondyn po czym wyszedł z samochodu.

Wraz z siostrą zrobiliśmy to samo. Stałyśmy w gęstniejącym mroku, stały tam też dwa rzędy identycznych domków, ciche i ciemne. Wszystkie miały spadziste dachy, takie same dobudowane garaże, ganki, a nawet wahadłowe drzwi prowadzące na werandy. I taką samą liczbę okien. Budynki wyglądały jak upiornie doskonałe klony.

- Nie widzę tu linii energetycznych – powiedziała Cel, marszcząc czoło – To znaczy że nie będę mogła naładować iPoda – na jej twarzy malował się grymas małego dziecka.

- To jest Twój największy problem w tej chwili? – popatrzyłam na nią z niedowierzaniem.

W głowie mi się nie mieściło to wszystko. Mam siostrę idiotkę, czy jak ?

- Jest tu .. Ktoś jeszcze? – zapytałam po dłuższej ciszy blondyna, który uśmiechnął się znacząco do Kędzierzawego.

- Wiesz… - zaczął – Jakby to powiedzieć, nie ma tu żywej duszy. Pomijając naszych znajomych. Chodźcie – zachęcił nas gestem ręki zbliżając się do pierwszego domku, w panowala egipska ciemność.

- Nie no .. Ja chyba zostanę – oparłam się o samochód i spojrzałam na siostrę która szła za chłopakami.

- No przestań – odwróciła się w moją stronę – Nikt nie będzie zamarzał tu na śmierć – dodała.

Rozejrzałam się jeszcze raz, rzuciłam chłodne spojrzenie na moją siostrę i ruszyłam w jej kierunku. Weszliśmy, głośno tupiąc na schody przeszklonego ganku i Kędzierzawy uderzył kilka razy w drzwi. Odczekał kilka sekund i znowu walnął. Jedynym dźwiękiem bło skrzypienie huśtawki stojącej na ganku z siedzeniem które huśtało się przez wiatr.

- Mhm.. podobno są tu Wasi znajomi – westchnęłam – No i gdzie oni są? – rozejrzałam się na drogę – Halo?! Zawołałam – Jest tu kto? – mój głos odbił się echem, od okolicznych gór, i ucichł – Przychodzimy w pokoju – krzyknęłam – I mamy ze sobą karty kredytowe – wskazałam palcem na torbę którą miałam przewieszoną na ramieniu.

- Elis, idiotko – powiedziała ze śmiechem Cel i klepnęła mnie w ramie.

- No co? – zmarszczyłam delikatnie czoło i spojrzałam na chłopaka w loczkach – Skoro ich tu nie ma to się włam.

Chłopak przekręcił gałkę i drzwi się otworzyły na oścież. Spojrzał na mnie i na moją siostrę.

- Panie przodem – uśmiechnął się chytrze w moją stronę i przepuścił mnie i Cel w drzwiach.

Gdy znajdowaliśmy się już w środku, dokładnie analizowałam każdą rzecz obok siebie.

W domu było ciemno i zimno. Staliśmy w mroku, trzęsąc się z zimna, wydychając kłęby pary. Resztki szarego światła gasły za oknem.

- Tutaj nie ma w ogóle prądu, prawda? – przerwała niezręczną ciszę Cel, spoglądając na blondyna.

Przez moment wszyscy staliśmy w ciszy, ja z siostra zbyt przygnębione by się odezwać. Nie tykał żaden zegar, nie pomrukiwala żadna lodówka. Panowała tylko pustka martwego miejsca. Niespodziewany bzęk metalu sprawił że podskoczyłam.

- Jezu! – krzyknęłam.

- Przepraszam – powiedziala Celina,stojac koło kominka – Kopnęłam niechcący pogrzebacz. Tu są zapałki – i w tym momencie usłyszałam trzask zapalającej się zapalczej główki. W mgliwym świetle spostrzegłam drewno ułożone przy kamiennym kominku. A potem zapałka zgasła.

- Zapalmy ogień – powiedziała ochoczo dziewczyna.

- My się tym zajmiemy – powiedział blondyn który od razy znalazł się koło mojej siostry.

- Okej, to my trochę … „Pozwiedzamy” – zaakcentowałam ostatnie słowo które w ogóle nie pasowało do naszej sytuacji. Zwiedzać to ja mogę Paryż, muzeum a nie jakiś opuszczony straszny dom. Aż mnie ciarki przeszły.

Chwyciłam moją siostrę za rękę i kurczowo się jej trzymałam. Udałyśmy się do kuchni .. Przynajmniej tak myślę że to była kuchnia. Znajdowała się tam drewniana podłoga, z szafkami z sosnowych desek i z kuchnią opaloną drewnem. Nad zlewem znajdowała się ręczna pompa do ciągnięcia wody ze studni. Ale to stół przyciągnął moją uwagę. Leżały na nim cztery widelce, stały cztery talerze i cztery szklanki z zamarzniętym mlekiem. Jedzenie ścięło się na talerzach – było to coś ciemnego, grudkowatego i wzgórki zastygłych na kamień tłuczonych ziemniaków.

Podeszłam bliżej i przyjrzałam się tym posiłkom.

- Wygląda jak klopsiki. Jak myślisz który talerz należał do Kubusia Puchatka? – zaśmiała się Celina.

Nie roześmiałam się tylko spojrzałam na nią wrogim spojrzeniem.

- Zostawili tu obiad – stwierdziłam – Nalali sobie mleka, postawili jedzenie na stole a potem… - umilkłam.

Cel podeszla do okna które było otwarte i zamknęła je jednym ruchem.

- Nie no musi być jakieś wytłumaczenie – odezwałam się – Mogę podać jedno logiczne wylumaczenie dokąd Ci ludzie poszli.

Siostra spojrzała na mnie spod byka.

- Słucham.

- To .. To złe miejsce. Coś się stało z tymi ludźmi. Kto normalny by zostawił otwarte drzwi, okno, obiad …

- Elis, oni mówili że tu mieli być ich znajomi.

- Myślisz, że oni mają jakiś znajomych?! To są źli ludzie, a to jest złe miejsce – złapałam ją mocno za rękę i ścisłam- Wynosmy się stąd dopóki jest jakaś szansa na .. uratowanie nam życia.

- Panikujesz- prychnęła.

- Nie panikuję … Ja tu czuję jakąś dziwną energię. No nie da się tego opisać.

- Okej, pomyślmy racjonalnie co się mogło tutaj stać – Cel skrzyżowała ręcę.

- Ci ludzie nie żyją – usłyszałyśmy głos za sobą.

Szybko się odwróciłyśmy i odskoczyłyśmy krok do tyłu.

- C-co? – wycedziła przez zęby Celina.

- Żartowałem – powiedział z dziwaczym uśmieszkiem blondyn – Chodźcie się ogrzać.

Przełknęłam głośno ślinę i wraz z moja siostrą wróciłyśmy do salonu. Usiadłyśmy na zimnej posadzce i tak trwaliśmy w ciszy. Od czasu do czasu nieznajomi mrukali coś do siebie.

- Gdzie są Wasi znajomi? – zapytałam .

- Kto? – odparł ze zdziwieniem loczek.

- No jak tu przyjechaliśmy to powiedziałeś że są tu Twoi znajomi… Co Cię tak zdziwiło?

- Aaa, no tak. Bo to jest bardziej moja rodzina niż znajomi. Nie mam pojęcia gdzie są, pewnie na polowaniu … Znaczy się na spacerze.

Miałam nadzieję, że to tylko mi się zdawało. Czyżby jego znajomi czy tam pseudo rodzina polowali na zwierzęta? Biedne, niewinne zwierzątka? Bydlaki.

- Jak w ogóle macie na imie? Bo Nawet nie wiemy jak się mamy do Was zwracać.- powiedziałam.

- Faktycznie, wypadło nam to z głowy – zaczął blondyn – Ja jestem Niall a to jest Harry.

- Milo mi … Raczej nam – spojrzałam na Cel – Was poznać – uśmiechnęłam się czule aby załagodzic sytuację – Ja jestem El ..

- Tak Elisabeth i Celina, wiemy – wymamrotał Harry.

- Skąd Wy ..?

- Słyszeliśmy jak się do siebie zwracacie. To nie było trudne domyśleć się jak macie na imie – parskął śmiechem.

- Taa… - westchnęłam – Jestem śpiąca.. Są tu jakieś łóżka? – zapytałam.

- Na górze są pokoje, zaprowadzić Cię?- zaproponował loczek.

- Jasne, byłabym wdzięczna – Nie tak na prawde nie jestem wdzięczna. Boje się tego człowieka i jego dziwacznego przyjaciela.

Podniosłam się z posadzki i zerknęłam na swoją towarzyszkę.

- Cel, a Ty nie idziesz?

- Nie ja jeszcze trochę tu posiedzę.

- Okej, jak wolisz – odparłam zrezygnowana i udałam się z chłopakiem na gorę po schodach.

Mimo wszystko trzymałam się blisko niego. Balam się że coś mnie pociągnie za nogę lub coś w tym stylu. Och, Elis ta Twoja bujna wyobraźnia. Chociaż w horrorach zawsze osoba idąca na kocu pada ofiarą, fuck, fuck, fuck. Chłopak szedł przodem z lampą naftową, al. Płomień oświetlał jedynie moczne stopnie prowadzące w ciemność. Pierwszym pomieszczeniem w którym się zatrzymaliśmy była sypialnia. Zobaczyłam tam duże, drewniane łóżko, starannie posłane. Przy nogach łóżka stała skrzynia z sosnowych desek, na której leżały niebieskie dżinsy. Podeszłam do toaletki i podniosłam zdjecie oprawione w prostą ramkę. Zdjecie przedstawiało mężczyznę, kobietę i dwójkę dzieci- dziewczynek.

- Kto to? – zapytałam Harrego, który usiadł na łóżku.

- Właściciele – odpowiedział.

- To Twoja rodzina? Pozwolili Wam tu mieszkać? Wynajęliście ten dom? – zalałam go falą pytań. Na marne bo na żadne nie uzyskałam odpowiedzi.

- Idziesz w końcu spać czy nie? – zapytał.

- Idę, idę …

Położyłam się na łóżku obok niego i zerknęłam na chłopaka.

- Zimno … - szepnęłam.

- Chcesz koc? – zapytał, przyjaznym głosem.

- Nie … - poprawiłam się na łóżku i usiadłam tak jak o aby mieć dobry widok na jego osobę.

- Stało się coś?

- Tak… Masz piękne oczy – wydukałam wpatrując się w jego tęczówki.

W odpowiedzi chłopak tylko głośno się rozśmiał.

- Idź spać Elis.

Złapałam go za ręke nie spuszczając z niego wzroku.

- Zaczekasz aż zasnę? Proszę … tu jest strasznie – przeleciałam wzrokiem po pokoju w którym panowała ciemność a jedynym oświetleniem była lampka chłopaka.

- Dobrze, kładź się.- uśmiechnął się.

Położyłam się i wciąż trzymałam jego dłoń. Jego dłonie były takie gładkie i delikatne jak aksamit. To właśnie wtedy zobaczyłam w nim coś niezwykłego. Nie tak jak dotychczas mordercę, kogoś kto chce mnie uprowadzić, zgwałcić tylko kogoś innego. Nie da się tego tak po prostu opisać … Zatraciłam się w moich rozmyślaniach i zasnęłam.

_________________________________________________

Już jest 2 rozdział!

Przepraszam, ze tyle musieliście czekać ale mam strasznie dużo pracy, szkoła zaległe testy i wgl.

Ale mniejsza. Jak Wam przypadł do gustu ten rozdział?

Nie czytałam go w całości wiec mogą być błędy stylistyczne i wgl więc nie bijcie mnie! ;D

Zawiesiłam dziś total-eclipse-of-the-heart.blog.pl ale założę nowy blog, może nawet dzisiaj bo mam genialny pomysł awwwwwww :D

Liczę na Wasze komentarze bo każdy komentarz coraz bardziej motywuje mnie do pisania! <3

Wszelkie pytania kierujcie tu http://ask.fm/karry1d

środa, 27 lutego 2013

Rozdział 1

" Tam gdzie diabeł mówi 'dobranoc'"

- Macie wszystko? - zapytała mama stojąca w progu.
- Wydaje mi się, że tak ... Znaczy się ja mam wszystko na pewno - odpowiedziała Celina - A Ty? - zwróciła się do mnie.
- Taa, chyba mam wszystko - odparłam bez entuzjazmu - Mamo - podeszłam do rodzicielki - Nie muszę tam jechać, nie chcę.
Kobieta tylko cicho westchnęła.
- Jedź, odpoczniesz sobie od tego wszystkiego. To ostatnie dni wakacji. Wykorzystaj je jakoś. - powiedziała spokojnym tonem po czym pocałowała mnie w czoło - Bawcie się dobrze.
Zrezygnowana wsiadłam do samochodu na miejsce pasażera i zapięłam pasy.
- Jedźcie ostrożnie! - krzyknęła mama , gdy moja siostra zasiadała na miejscu kierowcy.
Ruszyłyśmy. Założyłam słuchawki od iPoda i wpatrywałam się w okno, tym samym ignorując siostrę. Jak na złość zaczął padać deszcz. Wycieraczki przesuwały się z jednej strony na drugą, z trudem odgarniając padającą ciecz.
- Elis ... - szturchnęłą mnie Celina.
- Hmm ? - niechetnie ściągnęłam jedną słuchawkę i spojrzałam na nią.
- Kiedyś się świetnie dogadywałyśmy, a teraz ... Nawet nie chcesz jechać ze mną na wakacje - mówiła, nie spuszczajac wzroku z jezdni.
- Dalej się świetnie dogadujemy - powiedziałam bez przekonania .
- Sama w to chyba nie wierzysz. Masz jakieś problemy czy coś? Jestem Twoją siostrą, możesz mi przecież zaufać.
- Wiem, gdyby coś się działo możesz być pewna że będziesz jako pierwsza wiedziała - obdarowałam blondynkę ciepłym spojrzeniem i ponownie włożyłam słuchawke do ucha zatapiajac się w rytmie mojej ulubionej piosenki "Stay" Rihanny.
- Elis ... - znowu poczułąm szturchnięcie.
- Co znowu?
- Sprawdzałaś prognozę pogody?
- Tak, będzie padał deszcz, co raczej nie jest żadną nowością w Londynie - wywróciłam oczami.
- Lola mówi że o 17 będziemy na miejscu - powiedziała triumfalnie Celina.
- Kim jest Lola?! - spojrzałam na nią z lekkim przerażeniem w oczach.
Bałam się że mamy jakiegoś nieproszonego gościa na pokładzie lub co gorsza moja siostra dostała na łeb ...
Dziewczyna wskazała palcem na przenosny GPS, który zamocowany był na desce rozdzielczej.
- Elis, poznaj Lolę.
- Jesteś nienormalna - zaśmiałam się.
Resztę czasu jechałyśmy w milczeniu. Co jakiś czas blondynka próbowała nawiazać ze mną jakiś kontakr ale jak widać bez skutku. Po godzinie jazdy zobaczyłyśmy tablicę : Ostatnia szansa na zatankowanie.
- Zatrzymujemy się? - zapytałam.
- Nie, mamy prawie pełen bak , a chcę dojechać przed zmierzchem.
W pewnym momencie odezwała się "Lola". To chore że nawet ja zaczęłam nazywać to urządzenie po imieniu.
- "Skrec w lewo na następnym rozwidleniu dróg".
Zrobiłyśmy tak jak Lola nakazała. Oparłam głowę o szybę i zasnęłam.

- Elis! - ponownie poczułam szturchanie na swojej ręce.
- Co do cholery?! - powiedziałam, patrząc ze złością na siostrę.
- Musieliśmy źle skręcić - uznała Celina.
Deszcz padał jeszcze gęstszy niż wcześniej .
- Bo Ty musisz słuchać jakiegoś głupiego GPSa - burknęłam pod nosem.
- Ja tylko zaprogramowałam ją na najprostszą trasę i według niej to tędy .. a ona się jeszcze nigdy nie pomyliła .
- Daleko jesteśmy od tego rozwidlenia ? - zapytałam.
- No z jakieś ... - zastanowila się - z jakieś 60 km.
- I jakieś 30 km temu się nie zaorientowałaś że jedziemy złą drogą?! - wrzasnęłam.
- Nie zwróciłam uwagi, że nikt nie jedzie tą drogą! Gdybyś nie spała może prędzej byś to zauważyła więc nie drzyj się na mnie - Celina również podniosła ton.
- Dobra nie kłóćmy się ... - westchnęłam cicho - Masz jakąś mapę?
- Nie..
- No to cudownie ... Zawracamy.
- Nie! Dojechałyśmy już tak daleko. To pewnie droga prywatna i dlatego nikt tu nie jeździ .. - mówiła spokojnym głosem moja siostra, dalej bacznie przyglądając się drodze.
- Nie zachowuj się jak dziecko! Zawracamy i tyle, nie chcę tu utknąć pośrodku jakiegoś lasu. Poza tym robi się ciemno.
- Jedziemy przed siebie i tyle. Gdzieś tu musi być jakaś stacja benzynowa czy ... no cokolwiek! - powiedziała zrozpaczonym głosem.
- Zawróć proszę - chwyciłam ręką kierownicę.
- Weź te ręce! - krzyknęła i nagle poczułam jakby droga się pod nami zapadała.
Cel stracila panowanie nad samochodem w skutku czego wpadłyśmy do rowu, a ja wpadłam swoim bezwładnym ciałem wpadłam na drzwiczki.
- Jezu! - krzyknęłam - Co Ty do cholery wyprawiasz?!
Zdałam sobie sprawę, że samochód prawie położył się na boku.
- Szlag! - wrzasnęła blondynka i wcisnęła pedał gazu, silnik zawył. Wrzuciła wsteczny i próbowała cofnąć. Samochód przemieścił się o kilka centymetrów, zatrząsł się i stanął. Koła znów buksowały w miejscu.
- Spróbuj rozkołysać go w przód i w tył - poradziłam, zachowując stoicki spokój.
- Właśnie usiłuję to zrobić, gdybyś nie zauważyła! - odparła Cel.
- Dobra stój - położyłam dłoń na jej dłoni - Zadzwonimy po pomoc i tyle. Sprowadzimy samochód holem i pojedziemy dalej. - zaproponowałam i sięgnęłam po telefon - będziemy miały o czym opowiadać w szkole- zaśmiałam się nerwowo i zmarszczyłam czoło- Masz zasięg?
- To znaczy że nie masz zasięgu? - zapytała Celina.
- Czy możesz po prostu sprawdzić czy masz zasięg? - powiedziałam spokojnie.
Blondynka wyciągnęła telefon z torebki i chwyciła telefon do ręki.
- Zero - westchnęła ciężko.
- No to utknęliśmy tutaj - schowałam twarz w dłoniach i spojrzałam przez szybę - Ściemnia się i ... Robi zimno.- odwróciłam się do tyłu i chwyciłam w rękę bluzę która leżała luzem na tylnym siedzeniu.
- Poradzimy sobie - powiedziała Cel w przypływie entuzjazmu.
- Cicho .. - powiedziałam szeptem i położyłam palec na swoich ustach.
Albo mi się zdawało albo po prostu słyszałam warkot silnika. Nie myliłam się! Zauważyłam światła które oświetlały drogę.
- Wyjdź szybko i zatrzym ten samochód! Powiedz że potrzebujemy pomocy! - krzyknęłam.
Celina zgodnie z moim rozkazem wyszła górą przez okno i wpadła biegiem na szosę. Samochód się zatrzymał a ona podeszła do szyby od strony pasażera. Nie słyszałam o czym rozmawiają ale bardzo przy tym gestykulowała i wskazała palcem na mnie. Zauważyłam, że drzwi kierowcy i pasażera otwierają się a z samochodu wychodzi dwóch młodych i postawnych mężczyzn. Jeden z nich miał około 180 cm wzrostu, miodową karnację i burzę loków a głowie. Drugi natomiast był blondynem i miał włosy postawione ku górze. On natomiast miał bardzo jasną karnację.
- Wszystko okej? - zapytał brunet , zwracając sie do mnie przez drzwi uchylone od strony kierowcy.
- Tak - odparłam niepewnie i odgarnęłam włosy opadajace na moje czoło do tyłu.
- Chodź, pomożemy Ci wyjść - chłopak wyciągnął reke w moim kierunku a ja szybko ją złapałam. Zauważyłam że kiedy go dotknęłam wzdrygnął się delikatnie.Podciągnął mnie mocno ku górze i już po chwili znajdowałam się na świeżym powietrzu.
- Dziękuję - wyszeptałam i podeszłam do siostry.
- Nie wiecie gdzie można się tu zatrzymać? Daleko jest do najbliższej wioski?- Celina zapytała blondyna.
- Nie, wioska znajduje się jakieś 5 km stad- odparł - My Was zawieziemy, jeśli chcecie.
Na twarzy szatyna można było zauważyć chytry uśmieszek, prawie niewidoczny.
- To nie jest dobry pomysł ... - odwróciłam się tyłem do chłopaków i szepnęłam na ucho siostrze.
- Nikt inny tutaj nie przejeżdża, to droga zamknięta - powiedział blondyn, jakby chciał nas nakłonić do jazdy z nimi.
- Elis, nie mamy wyjścia ... - spojrzala na mnie zrezygnowana - Zadzwonimy tam po jakąś pomoc , jutro wrócimy do domu - uśmiechnęła się do mnie ciepło- To my tylko weźmiemy te najpotrzebniejsze rzeczy , a jutro po drodze wrócimy po resztę.
Tym samym wraz z Cel podeszłyśmy do samochodu i zaczęłyśmy wyciągać z walizek ciuchy i rzeczy, które mogą nam się przydać.
- Nie podobają mi się oni.. - powiedziałam wypakowujac ciuchy z walizek
- Co Ty gadasz? Przystojni są- odpowiedziała Celina uśmiechając się w stronę chłopaków.
- Nie o to mi chodzi! Są jacyś... Dziwni. Czuje to.
- Elis... - stanęła na przeciwko mnie z grubym swetrem w ręku - Naoglądałaś się za dużo filmów. - stuknęła mnie wskazującym palcem w czoło.
Mam jakieś złe przeczucie ... Chociaż może moja siostra ma racje? Może po prostu mam bujną wyobraźnię? Czas pokaże ...

________________________________________________________________________

Od autorki:

Macie 1 rozdział, uhu!

Wiem, że trochę do dupy ale nie miałam czasu żeby go przeczytać i zredagować, dlatego z góry przepraszam za błędy :)

Czekam na Wasze opinie w komentarzach i na ASKU! <3

Prolog

"Witamy w piekle"

Zastanawialiście się kiedyś nad tym jak chcielibyście umrzeć? To pytanie retoryczne. Wiadomo, że kiedy jest się młodym nie myśli się o takich rzeczach. Liczą się chłopacy, imprezy, alkohol ... Ja również nie myślałam o śmierci. Mimo wszystko przychodzi taki czas kiedy trzeba o tym pomyśleć i jesteśmy do tego zmuszeni.
A co kiedy patrzysz w oczy pełne miłości i wiesz, że ta osoba chce Cię zabić? Jednocześnie widzisz w nich ochotę na pożarcie, pogrzebanie żywcem lub zostawieniem na pastwę losu.
Wszystko przez ten pechowy wyjazd... Teraz z perspektywy czasu zastanawiam się jakby wyglądało moje życie. Pewnie byłabym dalej beztroską nastolatką z tysiącem problemów ... A kim jestem? Sama nie znam odpowiedzi na to pytanie ... Gdyby to wszystko się nie wydarzyło nie poznałabym Go, a to jeden jedyny plus jaki spotkał mnie w ostatnim czasie ... Mimo ceny jaką miałabym zapłaciłam za to co przeżyłam.
Nie jestem zbyt pewna, jak się z tym wszystkim czuję.W sposobie w jaki się porusza jest coś, co sprawia, że czuję się jakbym nie potrafiła żyć bez Niego. I to pochłania mnie całą, to moje przekleństwo

"Trudno jest się dowiedzieć, które z nas spada na dno ... "

______________________________________________________

Od autorki:

To dopiero prolog... Krótki, wiem ale to dlatego że od razu chcę zabrać się do pisania rozdziału który Was na pewno zaskoczy, nie spodziewacie cię tego :)

Nie będzie to kolejne marne opowiadanie stworzone na podobieństwo "Zmierzchu".

Tu możecie zadawać mi wszelkie pytania.

ASK